چند وقت پیش داشتم برای تسبیح نازنینم که گم شده بود سوگواری میکردم و خاطراتی که باهاش داشتم و مرور میکردم به جاهایی که رفته بودیم، ضریح ها و خاک های مختلفی که متبرک شده بود...
که یادم اومد به ضریح امام رضا (ع) تبرکش نکرده بودم!!!
آخرین باری که دستم به ضریح رسید و یادم نمیاد شاید دوسال پیش شاید سه سال پیش یا شایدم خیلی قبل تر...
همیشه وقتی مهمونی برامون می اومد با یه شوقی می پرسید تو همیشه دستت و به ضریح میرسونی مگر نه؟ خوشبحالت ولی وقتی بهش میگفتم اخرین بار رو یادم نمیاد کلی حرف بارم میکرد که تو لیاقت نداری و بهره نمیبری و فلان و بهمان اما همیشه برام جای سوال بود که واقعا باید دودستی ضریح و بگیری بغلت تا امام رضا حرفتو بشنوه؟ باید حتما چند نفر از مردم و له کنی تا اقا بهت توجه کنن؟
واقعا ارزش داره برای رسیدن به ضریح روسریت بیافته یا چادرت بین جمعیت جا بمونه؟
مخصوصا شیشه‌ای که بین قسمت خانوما و اقایون قرار داره مات نیست؟
یا خدامی که همیشه داد میزنن خواهرم حجابت! اینجا دوربین داره؟
هیچ وقت نتونستم خودمو راضی کنم که برم بچسبم به ضریح!
میدونین ما کلا عادت داریم فرع و دو دستی میگیریم و اصل و یادمون میره
حالا تسبیح من که توی این سفر اخر جاموند :( ترجیح داد که اونجا بمونه تا اینکه با من برگرده
ولی خب شنیدم که اون شیشه رو بعد اینهمه سال بلاخره مشجر کردن شاید یه روز از همین روزا که با مادر بزرگم میرم حرم به هوای ایشون رفتم و تسبیح جدیدمو تبرک کردم اما کاش روی کارامون روی فرع و اصل عادت و اعتقاداتمون یکم بیشتر وسواس بخرج میدادیم...
فو فا نو
