یادمه خیلی سال پیش یه بار که حسابی داغ کرده بودم و از زمین و زمان طلبکار بودم با توپ پر رفتم پیش استادم و گفتم:
چجوری میشه خیلیا که هیچی از دین و ایمان نمیدونن خیلیا که به هیچ ارزشی پایبند نیستن از مال دنیا و نعمتای دنیایی هیچی کم ندارن! ولی به ما که می رسه همه چیز بر اساس قانون و قاعده حساب میشه وکوچیک ترین خطامون از بدو تولد هم توی کارامون دخیل میشه؟!
چجوریه که اونا به ترفت العینی (املاشو یادم نیس:دی) هرچی میخوان فراهمه بعد ماباید چند ماه و چند سال التماس کنیم اخرشم به این نتیجه میرسیم که صلاح نبوده!!!
استادم یه لبخند زدن و گفتن:
برای این سوال چندتا فرضیه هست که ممکن برای هرکسی یه دونش صادق باشه اولی اینکه تو داری ظاهر زندگی اونارو با باطن زندگی خودت مقایسه میکنی! هر کسی ظاهر سازی رو خوب بلده ممکنه اونی که تو میگی دقیقا مثل خودت حسرت زندگی تو رو داشته باشه!
دوم اینکه ممکنه اون طرف کارایی بکنه که تو نمیبینی! کارایی رو انجام بده که پاداش دنیاییش اینایی باشه که تو داری میبینی! تو به همه ی ابعاد زندگی اون مشرف نیستی پس قضاوت نکن!
واما فرضیه سوم: بعضیا توی بعضی از اصول کلی زندگیشون لنگ میزنن یعنی به یک چیزایی اعتقاد ندارن که باعث میشه خسر دنیا و الاخره باشن ولی خب بر حسب انسانیت یک سری کارای خوب هم انجام میدن خداهم که زیر دین کسی نمی مونه! پس توی همین دنیا باهاشون تسویه میکنه که بعد از مرگ چیزی از خدا طلبکار نباشن!!!
هنوز که هنوزه بعد اینهمه سال فرضیه سوم توی گوشم زنگ میزنه!
هروقت دعاهام مستجاب میشن یا هرچی میخوام سریع فراهم میشه وحشت میکنم! باخودم میگم نکنه واقعا خداهم میخواد بامن تسویه کنه!
نکنه یه روز بگه تو حسابت هیچی نیست! توشه ات سوراخ بوده!
الان بلا تکلیف موندم که خوشحال باشم یا ناراحت؟!
اللهم اغفر لی ذنوب اللتی تحبس الدعا...
