یادمه کوچیک تر که بودم وقتی کسی بهم میگفت بزرگتر از سنت میفهمی کلی ذوق می کردم و بادی به غبغب مینداختم که اره من بیشتر میفهمم، خیلی چیزا رو که باید چند سال دیگه درک کنم و بهش برسم الان تجربه میکنم حس خیلی خوبی بود دنیا دیگه مثه من نداشت و همچی بر وفق مراد بود...
ولی الان چند وقته این قضیه داره اذیتم میکنه، خوشیای همسن هام به نظرم لوسه، از دوستام بریدم، از همه ی تفریحات قدیمم بریدم، خیلی چیزا رو نباید بفهمم، خیلی چیزا رو نباید درک کنم ولی متاسفانه میفهمم، میفهمم و میریزیم تو خودم چون زیاد اهل زجه زدن نیستم هیچی نمیگم که فلانی ناراحت نشه به روی خودم نمیارم که فلانی خجالت نکشه، جواب بقیه رو خودم میدم که خدایی نکرده فلانی اب تو دلش تکون نخوره
استاد میگفت "از نظر سقراط نظم یعنی هرچیزی جای خودش باشه" احساس میکنم نظم زندگیم بهم ریخته، بزرگترا دوست دارن بپیچوننم و بگن بچه است نمیفهمه و ردبشن برن ولی...
دوست دارن به ساز اونا برقصم و دم نزنم نمیشه
رک بگم دوست دارن نفهمم و کارشون راحت بشه
ولی از بد روزگار از بچگی با بقیه فرق داشتم
الان میفهمم فرق دردناکیه اینکه ببینی و لبخند بزنی و بگی به درک ولی بذارن پای نفهمیت!
خسته ام دارم بیشتر از ظرفیتم تحمل می کنم
یه چیزی گلومو فشار میده که برعکس قبلنا جایی ندارم خالیش کنم، حتی اینجا...
شاید بعدها به بچم یاد بدم نظم داشته باشه هرچیزی و به موقع درک کنه سعی نکنه بار سنگین تر برداره هم قدم با هم سن هاش باشه اینجوری ارامش بیشتری داره:)
محمد اسحاقی
